چکیده

بهرام بیضایی از تاثیرگذارترین نویسندگانِ عرصه هنرهای نمایشیِ ایران است. دستمایه ی بسیاری از آثارِ او، حکایات شفاهی و ادبی یا تاریخ مکتوب و نانوشته ای ست که زیر قلمِ او، به هزارتویی فرمیک تبدیل می شود که دیگر کمترین شباهتی به دستمایه ی اولیه اش دارد. در طولِ قریب به 60 سال عمر هنریِ بیضایی، آثارِ او کمتر براساس معیارهای فرم گرایانه مورد بررسی قرار گرفته وآنچه درنقدِ آثارش بوده « از چه گفتن» بوده است : از نقدهای اسطوره نگرانه و تاریخی تا نقدهای فمینیستی و سیاسی که هراثرش را در بردار سیاستِ زمانه تآویل و تفسیر میکنند وگاهی درنتیجه گیری از «چه گفتن» به «چرا گفتن» و«به چه منظور گفتن» از او رسیده است! در این مقاله تلاش شده «چگونه گفتن» در3اثرِ بیضایی شاملِ افرا؛ یاروز میگذرد، مرگ یزدگرد وآینه های روبرو بررسی شود.راهی که برای تبیین و بررسیِ این آثار درنظرگرفته شده است تبیین شیوه ی روایت و بطور خاص، زمانِ روایتِ آثارش با اتکا به آرای «ژرار ژنت»، روایت شناس ساختارگرای فرانسوی است. هدف از این مقاله، بررسیِ رابطه ی میانِ زمان و علیت به عنوان پایه های روایت در آثاربیضایی و تبیین چگونگی نگاهِ او به هستی، از دل شکلِ آثارش است.

کليدواژه ها

بیضایی، روایت، زمان روایت، افرا، مرگ یزدگرد، ، آینه های روبرو

کد مقاله / لینک ثابت به این مقاله

برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است :

نحوه استناد به مقاله

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
مقداد جاوید صباغیان , 1398 , تحلیل زمان روایت بر اساس آرای ژرار ژنت در آثار بهرام بیضایی؛ بررسی موردی نمایشنامه‌های «افرا؛ یا روز می‌گذرد» و «مرگ یزدگرد» و فیلمنامه «آینه‌های روبرو» , نخستین همایش ملی هنرهای نمایشی و دیجیتال