چکیده

این پژوهش به رابطه پویا میان ژست و نشانه در سنت های نمایش شرقی می پردازد. نظریه ژست به مثابه نشانه روی این فرضیه قرار گرفته است که ژست ها تقلیدی هدفمند هستند و منظور خاصی را می رساند. در همین راستا کوزان نشانه شناس حوزه مطالعات اجرای تئاتر در چارچوب نظری خود از ژست در اجرا، فقط حرکاتی را در نظر می گیرد که در ارتباط با معنی اجرا قابل تفسیر و توجیه باشند. بنابراین حرکاتی را می پذیرد که بتوان آنها را براساس کنش نمایش تفسیر کرد. اما از آنجا که حیات ژست گذرا و سیال است، شیوه بخش بندی کردن یا آشکار کردن ژست بر معنا وکارکرد آن تاثیر مستقیم دارد. بعلاوه او برای گروه حرکاتی که براساس کنش نمایش قابل توضیح نیستند اما بر دریافت مخاطب از اجرا تاثیر می گذارند پیشنهادی ندارد. بنابراین پیش از پرداختن به معنای ژست در اجرا باید بتوان محدوده هر ژست را دقیق مشخص کرد. این پژوهش با وام گرفتن چارچوب نظری از آرای زبان شناسان شناختی فرآیند استایلزه شدن حرکات در قالب نشانه در سنت نمایش کابوکی را بررسی می کند. بدین ترتیب تبارشناسی ژست در سنت های نمایشی را امکان سنجی می کند.

کليدواژه ها

ژست به مثابه فرم بیانگر، ژست به مثابه نشانه، کورنلیا مولر، کابوکی

کد مقاله / لینک ثابت به این مقاله

برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است :

نحوه استناد به مقاله

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
زینب خسروی , 1402 , ژست و نشانه در سنت نمایش شرق : مطالعه موردی کابوکی ژاپن , چهارمین همایش ملی هنرهای نمایشی و دیجیتال