چکیده

این متن سعی دارد بازیگران اصلی یک اثر را در بحث هایى پیرامون عملکردشان مورد توجه قرار دهد و تلاش خلاقانه آن ها را در تمرین و روی صحنه به بحث بگذارد. اين اثر تلاش می کند توانایی بازيگران را در بیان فرآیندهای غالباً شخصى براى رسيدن به نقش و اجراء به طور دقيق دنبال كند. بازی در مقابل آدم هايى واقعی روی صحنه و بيان متنی که صرفاً از زبان خود آن آدم هاى نابازيگر بيان مى شود، بازیگران را با چالش های زیادی روبرو می کند. با تجزیه و تحلیل فرآیند اجرايى كار بازیگران روى نقش و در مقابل آدم-هاى عادى در رابطه با آموزش و نظرات استادان بازیگرى، می توان روش هایی را که آن ها براى بهره گيرى از تکنیک های آموخته در تمرین و عملکردشان به كار مى گيرند، شناسایی کرده و استراتژی های جدیدی را براى در خدمت قرار دادن به بازی یک شخص واقعی ابداع كرد. مطالعات آکادمیک معمولاً هنگام استفاده از مطالب اجرایی، از توجه جدی به بازیگران خصوصاً در برخورد با نابازیگر در تئاترهای تعاملی و یا مستند چشم پوشی می کنند و ترجیح می دهند زاويه ديد کارگردانان و نویسندگان را مد نظر قرار دهند؛ چون بازیگران خصوصا درآثار تعاملی و مستند عناصری پویا، فعال و گاهی غیرقابل پیش بینی در خلق موقعیت-های تازه نسبت به عملکرد صحنه در مقابل تماشاگران فعال هستند. سیالی نشانه ها در بازیگران این گونه از آثار شناخت نشانه های ثابت یا قابل تکرار را کم کرده و مطالعه روی این رکن پویای تئاتر را سخت و در جاهایی غیر ممکن می سازد. اما محیط شناسی آثار تعاملی و مستند تئاتر باعث می شود شناخت روی فضای خلق آثار بازشناسی و بازیگری در این گونه کاری در ثبت و تحلیل معنی شناسانه تجربیات بازیگران به واسطه فضاها و موقعیت های پدید آمده پژوهشگران را به رازگشایی از کار پیچیده بازیگران هدایت کند. این مسئله عدم تعادلى در خلق يك موقعيت خلاق و مستند به وجود مى آورد که هدف این سطور توجه به اين عدم تعادل است. پژوهش حاضر به شیوه‌ی توصیفی- تحلیلی، ضمن ارائه‌ی تعریفی جامع و روشن از تئاتر مستند، با هدف معرفی و گشودن فصل جدیدی در حوزه‌ی اجرا با استفاده از این فرم به تبیین سیر ماهوی این ژانر و اجزائ گوناگون آن می‌پردازد. این تحقیق نشان می‌دهد که تئاتر مستند بازتاب بخشی از واقعیت برای رسیدن به یک فهم از پدیده ها است، اما همواره شکل و بیان هنری دارد و در مقایسه با رویدادهای سیاسی تنها می تواند در بین مردم آگاهی بخشی کند. به همین دلیل شرایط ارائه نمایش در زمان و مکانی معین و همچنین استفاده از بازیگران و تماشاگران، مقدم بر عمل سیاسی است و ملزومات خاص خود را می‏طلبد.

کليدواژه ها

تئاتر مستند، تئاتر تعاملی، بازیگر واقع گرا، تئاتر اسنادی

کد مقاله / لینک ثابت به این مقاله

برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است :

نحوه استناد به مقاله

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
شهرام گیل آبادی , 1402 , انگاره ای برتئاتر مستند به مثابه هنری ارتباط گر , چهارمین همایش ملی هنرهای نمایشی و دیجیتال