چکیده

ریشه ی لغوی تئاتر در یونان باستان، تئاترون به معنای محل دیدن می باشد اما تئاتر همواره مکانی برای شنیدن نیز بوده است. در نیمه ی دوم قرن بیستم متعاقب ظهور پرفورمنس، گسترش رویکرد بینارشته ای در هنرها و شیوع و نفوذ رسانه های جمعی الگوواره ی تئاتر تغییر یافت و در راستای تغییر الگوواره های متن، بازیگر، صحنه، تأکید و تمرکز بر صدا، صوت و شنیدار افزایش یافت. از یک سو پرفورمنس و از سمتی دیگر تکنولوژی های دیجیتال، صحنه های تئاتری این دوره را متحول کردند. در مسیر گذار از تئاتر دراماتیک به تئاتر پست دراماتیک، تئاتر به فضا، ژست، تصویر و صدا نقش مؤثرتری محول کرد و صحنه های شنیداری به دلیل قابلیت های ویژه خود بر صحنه های دیداری که محدودیت فضایی داشتند تفوق یافت. تئاتر نیمه ی دوم قرن بیستم با دوگانه ی صحنه های دیداری و صحنه های شنیداری توانست فضای اجرایی را بسط و گسترش دهد و تئاتر را به جهان بی مرز و ممکنی برای تحقق هر ایده ای مبدل کند. صحنه های شنیداری کدام اند و در چه موازنه ای با صحنه های دیداری قرار می گیرند؟ رابطه ی مخاطب با اثر چگونه است و صحنه های شنیداری چه نوع شنیداری از مخاطب می طلبد یا چگونه شنیدار او را تربیت می کند؟ اين پژوهش به روش توصیفی ـ تحليلي و با فنون جمع آوري اطلاعات كتابخانه اي و مشاهده ی مستقیم صورت گرفته است که در مشاهده مستقیم به اجرا های زنده، فیلم، تراک های صوتی استناد شده است.

کليدواژه ها

صحنه های شنیداری، شنیدار صحنه ای، صدا، صوت، تئاتر پست دراماتیک

کد مقاله / لینک ثابت به این مقاله

برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است :

نحوه استناد به مقاله

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
لیلی گله داران , 1398 , صحنه های شنیداری و شنیدار صحنه ای در تئاتر نیمه ی دوم قرن بیستم , نخستین همایش ملی هنرهای نمایشی و دیجیتال